Op zoek naar de wolf #2

YESSSS! Vandaag was het de dag dat ik eindelijk nog eens een poging kon wagen om onze Limburgse wolven te zien te krijgen.

In de praktijk wil dat zeggen vertrekken om 4u30 vanuit Schelle om in het wolventerritoria aan te komen iets voor first light. Toen de wekker afliep dacht ik nog even 'nee Yente, nu gade gij blijven liggen' maar gelukkig wist het kantje van 'nee Yente, nu gade gij maken da ge eindelijk die wolven ziet' me toch over de lijn te trekken. Ik hoef zelf geen koffie te drinken voor ik vertrek want vanaf je je voordeur uitstapt, begint je lichaam langzaam maar heel zeker over te gaan in de adrenaline-modus van 'ik ga seves misschien wolven zien'. 

Rond 5u40 kwam ik aan in effectief wolvengebied. Mijn oog valt in de verte op iets dat op de baan ligt. Je weet meteen dat het wellicht zal gaan over een doodgereden dier. Bij het naderen van dat object werd dat vermoeden al snel bevestigd. Omdat je op dat moment in wolvengebied bent, ga je van het ergste uit. Dat beest lag immers op een gekende oversteekplaats die de wolven redelijk frequent gebruiken. Mijn hart begon te bonzen in mijn keel en plots werd ik heel zenuwachtig. Die moment dacht ik even heel oprecht 'shit, zeg alstublieft ni da datte ne wolf is'... . Een kleine minuut later - tijdens het voorbij rijden - bleek het "gelukkig maar" te gaan om een wild zwijn van dit jaar. Btw, die "gelukkig" slaagt enkel op het feit dat het geen doodgereden wolf was. Ik wilde nog terugdraaien om het zwijn - indien het kon - nog in de koffer te zwieren. Rond dat uur rijden er al een heel deel auto's en die rijden niet bepaald traag daar, geloof mij. Zelfs voor mensen is die baan oversteken een levensgevaarlijke klus.

Het is zonde om zoiets op de baan te laten liggen, zowel voor het vlees, als voor de veiligheid van de weggebruikers. In dit geval was het zwijn echt nog maar pas aangereden, bleek uit camerabeelden die daar nog geen 20 meter verder hingen. Daar stond nog een halfuur eerder dan dat ik daar passeerde een rotte everzwijnen op het veld vlakbij de oversteekplaats. Het vlees is in die conditie dan nog heel geschikt voor menselijke consumptie en ik ben ook wel iemand die daar helemaal niet vies van is. In eerste instantie had ik hem zelf kunnen bijhouden maar afhankelijk van de staat, zou ik het kadaver evengoed ergens het veld in kunnen trekken. In het geval van dat laatste, is het nog een goeie voedselbron voor tal van aaseters en detrivoren. Dood doet leven, weet je wel...

Maar oke. Ik had dus niet de mogelijkheid om te stoppen of keren dus reed ik gedwongen verder naar het punt waar ik telkens sta tijdens mijn observatie. Bij aankomst de auto snel stil leggen, de camera rond mijn zij hangen, verrekijker rond de nek, mijn thermos koffie nemen die ik klaar had gemaakt als gezelligheid'je tijdens het zoekwerk en een paar goeie koekskes in mijn jaszak steken en ik kan vertrekken naar mijn observatiepunt. Daar stond ik dan; klaar en vastberaden (zoals altijd) om wolf te zien.

Meestal staan er al wolvensporen in het zand maar deze ochtend vond ik daar niets van. Dat doet je telkens wel even kut voelen want stiekem geeft het ontbreken van wolvensporen je het gevoel alsof er niets van wolf gepasseerd is en bijgevolg in de buurt zit. Zie je veel sporen, dan is er iets in jezelf dat je gewoon doet overtuigen dat ze in  de buurt zijn en je ze te zien zal krijgen.

Maar da's eigenlijk dikke fantasie eerste klas, natuurlijk... :) 

Heel af en toe kwam de zon eens piepen. Magische momentjes zijn dat! - © Look4Nature

Eens op post dwarrelde er een heleboel mist over het gebied. Waar je normaal een redelijk sjiek zicht heb, zag je deze ochtend ongeveer 20 à 30% minder dan normaal. Dat is niet mega veel maar stel er komt een wolf voorbij en ie loopt tussen de heideplanten op een iets verdere afstand, dan zou ik het beest er niet van tussen uit kunnen halen met een verrekijker. Niet veel later kwam het zonnetje er hier en daar eens door wat ervoor zorgde dat de mist al bij al redelijk snel verdween. Mooie momenten hoor... Doorheen de mist foerageerde geregeld een vrouwtje bruine kiekendief voorbij. Afleiding was er bijgevolg wel. Hier en dan zakte ze al eens naar de grond als ze een prooi in vizier had maar daar leek helaas geen enkele poging van succesvol. Op de foto zie je alvast een duidelijk kenmerk van het Limburgs landschap: jachtkansels. 

Vrouw bruine kiekendief jagend in de mist - © Look4Nature

Iets voor 7 uur passeerde de boswachter met zijn ANB-voertuig. Wat een gelukje heeft die man toch dat hij het ontoegankelijke deel kan betreden? Wat voor een topwaarnemingen de boswachters daar al gehad hebben, kan je je moeilijk voorstellen. Ik heb zelf al een paar keer flink gebaald dat ik het domein niet legaal op kan. Ondanks die baalmomentjes besef ik me goed genoeg dat het langs de andere kant ook meer dan terecht is dat dat niet mogelijk is. Het roedeltje toppredators die daar vertoeven verdienen alle rust. En dan bedoel ik ook écht alle rust. Veel respect daarvoor aan lokale boswachters Eddy en Ernesto dat zij daar praktisch alle ochtenden hun inspectie doen. Btw, moesten jullie dit lezen... Het zou een eer zijn eens met jullie mee te mogen... ;) 

Iets nadat de boswachter met zijn auto in de heide verdween, weerkeerde de rust al snel en kon ik verder goed geconcentreerd het landschap afspeuren op wolf. De mist trok tijdelijk weer een beetje op, het zonnetje was die moment afwezig. Mijn aandacht was eventjes zoek en in mezelf dacht ik nog 'waarom blijf ik dit toch proberen terwijl je toch niets zult zien'. Ik pakte mijn thermos vast en schonk ne koffie uit. Op die moment is je "jat caffi" toch nog te warm dus checkte ik de omgeving nog snel even op wolf.

Resultaat: EEN BEKERTJE KOUDE KOFFIE!

7u22. Het ging o zo snel. Ik gok een minuut of drie van effectief in beeld. Een Limburgse WOLF stak een brandgang over waar ik vanuit mijn positie zicht op had. MAFFER DE MAF! De adrenaline gierde door mijn lichaam. Op een extreem geconcentreerde wijze hield ik alles super nauwlettend in de gaten. De wolf stond even stil aan de zijde van de brandgang. Omdat de afstand tussen mij en het dier meer dan een kilometer was, moest ik de verrekijker goed stil houden om te vermijden dat, moest de wolf weg gaan, ik het toch zou opmerken. Uiteindelijk liep het dier terug de brandgang op. Ik twijfelde niet en greep meteen naar mijn camera in de hoop om enkele bewijsfoto's te maken. 

Limburgse wolf!

De wolf liep nog even heen weer naar de andere zijkant van de brandgang en volgde daarna op laag tempo de gang richting de plek waar ik stond. Ik super content, natuurlijk! Stel je voor dat die binnen enkele minuten op een honderdtal meter van jou zou hebben gestaan? Ik ging van het beste uit en zette me tegen de grond zodat mijn lichaamsvorm minder zou opvallen tegen de achtergrond. 

De wolf liep dieper de heide in en het leek erop dat ie niet meer zou terugkeren naar de brandgang. In de praktijk kan je de wolf nog wel volgen maar in verrekijker-conditie zou je daar maar weinig aan hebben. Zowel door de miezer, als door de hoge heidevegetatie. De adrenaline gierde nog volop in mijn lichaam en elke seconde was ik dolenthousiast dat ik dan eindelijk een Limburgse wolf kon zien. Het was mijn zesde poging in bijna een volledig jaar om van s' morgens heel vroeg te gaan postvatten om een individu van onze eerste Vlaamse wolvenroedel te kunnen aanschouwen. De beloning was geweldig!

"MEGA ZOT NI NORMAAL" is echt de perfecte gevoelsomschrijving... Maar... 't was nog niet gedaan.

De wolf keerde een paar seconden na ie effe verdween terug naar de brandgang. Op dit moment was het 7u23 en dus slechts 1 dikke minuut nadat ik de wolf voor de eerste keer in beeld had. Hij steekt de brandgang over en ik twijfelde geen moment om mijn camera te nemen. De klik-geluiden ratelen doorheen de body van mijn camera. Met een lage sluitertijd van 1/250ste hoopte ik de mindere weersomstandigheden ietsje tegen te gaan. 

Nog steeds zat ik vol met spanningen. Met mijn camera foto's trekken was niet evident. Ik bibberde goed... Terwijl ik in de zoeker van mijn camera aan het kijken was naar de wolf, merkte ik in mijn ooghoek iets verdacht op... Eerlijk is eerlijk: ik ben er niet te diep op in gegaan omdat ik mijn focus voor de volle 100% op de wolf wilde hebben. Die moment mocht echt niet voorbij gaan net nu dat het een keertje meezat. Ik bleef dus gefocust op de wolf die ik ondertussen de afgelopen twee minuten al in beeld had. Toen de wolf in de heide aan de linkerkant van de brandgang verdween, had ik heel kort de tijd om snel mijn enthousiasme te ontladen en is gigantisch te glimlachen en springen. De verschillende emoties die het zien van de Limburgse wolven teweeg brachten, is ontzettend groot en onbeschrijflijk. Mijn week kon absoluut zeker niet meer stuk. 

Na mijn vreugde uitbarsting terug naar de concentratie. De wolf loopt opnieuw van de linkerkant naar de rechterkant en daaruit merk ik dat het dier zich nog steeds richting mij verplaatst. Langzaam weliswaar. Ondertussen is het 7u26, een 5-tal minuten na ik de wolf de eerste keer in beeld had. Terwijl ik de wolf in de zoeker houd, hoor ik een voertuig richting mij rijden. Ik vreesde meteen dat het motorgeluid en de lampen een effect zouden geven op de omgeving en bijgevolg de wolf zouden verjagen van de brandgang. Om zeker te zijn dat ik een motorgeluid hoor, kijk ik op en zie ik dat het de boswachter was die terug kwam aanrijden. Ik probeerde nog oogcontact te maken met de boswachter in de hoop hem ook nog iets mee te geven van de wolf. Dat mislukte.

Mijn hoofd draaide weer naar de brandgang maar daar zag ik helaas geen wolf meer. Minuten liepen voorbij maar noppes. De wolf was gelopen. Rechts van de brandgang, niet veel verder de heide in, stonden plots een reebok en een reegeit. Die hadden daar ongetwijfeld hebben moeten neergelegen. Misschien zouden de reeën zijn opgeschrikt door de wolf waardoor ze nu recht staan en zo hun omgeving staan af te scannen, dacht ik. Stiekem droomde ik al even weg dat ik getuige zou worden van een wolvenaanval op een ree maar zoals ik het zelf al verwoord, bleef dat maar bij een droompje :) 

Ondanks ik eigenlijk nog steeds in volle concentratie moest zijn, kon ik mijn enthousiasme niet meer bedwingen en liet ik hem de vrije loop gaan. Ik heb ze gezien dus missie geslaagd, zeker? Een WhatsAppje naar Jan Loos van Welkom Wolf, naar mijn fotobuddy David (die natuurlijk bij heel het gebeuren niet aanwezig was. Typisch...), een zotte foto naar mijn familiegroepje en een vluchtig postje op Facebook volstond om heel het spektakel af te ronden. 

Ik had al vluchtig naar wat foto's gekeken om na te gaan of er eventueel een leuke tussen zat. Dat was geen hoofdoel maar had wel een zalig extraatje geweest. Nadat de berichtjes verstuurd waren nam ik de tijd om iets uitgebreider de inhoud van het SD-kaartje in te duiken. 

EN WAT IK ZAG? Juist, ja...

Twee Limburgse wolven!

Het waren TWEE wolven... Toen ik die foto zag op het beeldscherm? In mezelf draaide ik even fameus door.

'Da meende ni, het waren twee wolven!!! Shit shit shit!!!' Dat was de flip waar ik die moment in terecht kwam :) Ik had gewoon twee wolven zonder ik het door had...? Mijn frank viel vrijwel meteen dat dat dus die bewegingen waren die ik toen in mijn ooghoek merkte en waar ik verder geen aandacht aan had besteed. Ik kan het zelf moeilijk geloven maar ik ben echt pas tot die ontdekking gekomen na ik mijn foto's bekeek. In real-life heb ik - buiten de onbekende bewegingen in mijn ooghoek - totaal geen oog gehad op die tweede wolf, totaal niets gemerkt. Straf dat ik dat gemist heb, dacht ik dan. Op de foto's die ik maakte na de bovenstaande zie je dat beide wolven de brandgang oversteken. Deze foto werd gemaakt midden 7u23, vlak na de foto die onder "MEGA ZOT NI NORMAAL" staat. 

Wat ik geleerd heb uit deze ochtend?

Prioriteit geven aan de natuurbelevenis! Vanaf de eerste wolvenwaarneming (7u22) duurde het welgeteld vijf minuten (tot 7u29) dat de wolven ergens voor mij zaten. Van die vijf minuten had ik maximaal 3 minuten effectief wolf in beeld en zat er een wolf in mijn zicht. Die drie minuten werden bijna volledig benut aan een persoonlijke bewijsfoto, iets voor de herinnering. Daardoor miste ik eigenlijk het mooie van de moment: wolven zien. Zelfs de tweede wolf zag ik niet als gevolg van te druk foto's willen nemen. De volgende keer - want die komt er ongetwijfeld - de voorkeur geven aan mijn verrekijker, al is dat echt super moeilijk :)

Om je trouwens een idee te geven van de afstand: de linkse foto is het originele formaat, de rechtse is een sterk gecropte. Tijdens de moment van deze opname stond de wolf het dichtstbij. Iets hier na verdween ie voor goed....