Vandaag begon het genieten tijdens een prospectie naar een vossenburcht. Het was eerst rustig fietsen langs de oever van koning Rupel, een kleine rivier met daarrond enkele leuke, wat zeg ik, zalige natuurgebieden.
Turend naar die mooie kleuren van de zonsondergang in de Rupel, viel mijn oog op iets dat mijn aandacht trok. Een of ander dier dat aan het zwemmen was langs de oever. Aanvankelijk dacht ik een zeehond gezien te hebben, die komen hier de laatste jaren veel frequenter voor. Toevallig of niet, maar enkele dagen eerder werd er nog een gewone zeehond gezien op deze locatie, wel iets terug richting de monding van de rivier maar slechts op een steenworp van het plekje waar ik stond. Die optie viel al gauw weg, want het werd al snel duidelijk dat het om een Europese bever ging, het grootste knaagdier van Europa. Ook leuk natuurlijk! De oranje/paarse kleuren van de ondergaande zon gaven in ieder geval een mooi silhouet met zich mee, gratis en voor niks. Maar ja, ik moest verder fietsen. Anders kwam er van een potentiële vossenburcht vinden niets meer in huis.
Europese bever in de Rupel - © Look4Nature
Even later had ik toch nog maar eens snel de oever afgespeurd in een van de Rupelse meanders, in de hoop de bever nog terug te zien. Daar zwom geen levende, maar lag helaas wel een dode. Waarschijnlijk een week of twee eerder aangespoeld en blijven liggen tussen het afval en de grote hoeveelheden riet aan de vloedlijn.
De bever zelf was al halfverteerd, maar zijn staart nog goed intact. Jammer voor het dier maar het geeft je wel een heel unieke kans om zo'n geweldig dier even van dichtbij te kunnen bekijken. Fascinerend was het. Het zijn zo'n momenten die je nog meer doen stilstaan bij het feit welke gevoelens je allemaal tegenkomt wanneer je met je passie bezig bent.
Dode bever langs de Rupeloever - © Look4Nature
Eens ter plaatse in het toekomstige overstromingsgebied, (nog) geen tekenen gezien van burchtbouw of welpen van vos. Het is nog vroeg op het jaar voor welpen, maar zeg nooit nooit. Ik zag al berichtgeving dat er elders wel al welpen gesignaleerd waren. De burcht van vorig jaar was in ieder geval niet meer bewoond. Geen probleem, het geeft je een excuus om nog een keer terug te komen.
Het is niet omdat de burchtprospectie niet geslaagd was, dat de avond al gedaan was. Integendeel, gele kwikstaarten hebben de spanningen nog hoog kunnen houden. Het was een groepje van, ik denk, 35 gele kwikken met daartussen twee Engelse kwikstaarten, welke een ondersoort is. Ik meteen plat op mijn buik, middenin een mijnveld van ganzenstront. Links van mij een grote vijver waar overal zwaluwen aan het foerageren waren en rechts nog een andere kleine poel. De laatste kleuren van de ondergaande zon kleurede nog net de wolken. Ik wachtte even af en hoopte dat de gele kwikken tijdens het foerageren mijn kant opkwamen. Jawel, ze naderde me tot enkele meters zelf. Zalig! Na een tijdje waren ze vervlogen en kon ik ook weer rechtop komen. Het moment wanneer ik zag dat het groepje steeds dichter mijn kant uitkwam en ook effectief voor mij kwamen foerageren, deed mijn hartslag even sterk de hoogte innemen. Het scherm van de camera dampte vrijwel constant aan omdat je het niet kan permitteren even je gezicht te draaien om een flinke hap adem uit de lucht te stelen. Ken je dat gevoel?
Spontaan toverde het hele gebeuren een hele brede glimlach op mijn gezicht. Zeker omdat je dan pas weer beseft op welke plaats je ook staat: rondom overal natuur en nog steeds de lucht die getekend is met verschillende gouden kleuren. Echt genieten!
Swat, ik ging verder terwijl de zon aan zijn laatste kwartiertje begon. Baltsende blauwborstjes, massa's boeren- en oeverzwaluwen die langs de dijk heen vliegen en mijn eerste zingende sprinkhaanzanger voor dit jaar. En dat is nog maar een hele kleine scheet van wat gans het Rupelstreekse karakter je allemaal te bieden heeft.
Ondertussen is het écht bijna donker maar dat is niet meteen een ramp, het blijft immers gewoon genietend verder fietsen. Toevallig kom ik nog een andere bever tegen in een plasje langs een bosrestant. Een buur van de plas wist me toen te zeggen dat de bever daar al minstens twee jaar gevestigd is en dat de beverfamilie in de tuin van een andere gebuur de bomen had neergeknaagd die ze samen met hun kleinkinderen hadden aangeplant zoveel jaren geleden. Het mooie was dat ze daar geen spel van maakte. De omgeknaagde stammen vormden opzich zelf al een kunstwerk, vonden ze. Gelijk hebben ze. De avond viel nader en dan restte er nog één ding: nog even verder genieten van die bom aan fluitende vogels voor je terug binnen opgesloten zat.
Gele kwikstaart - © Look4Nature